Ziemska magnetosfera może sprzyjać tworzeniu się wody na powierzchni Księżyca

Przed erą wypraw Apollo badacze uważali, że księżyc jest suchą pustynią. Wszystko z powodu ekstremalnych temperatur na jego powierzchni i surowego środowiska kosmicznego. Jednak od tego czasu wiele się zmieniło, a naukowcy potwierdzili istnienie wody na Księżycu (NASA potwierdza obecność wody w słonecznych rejonach Księżyca). Występuje w postaci lodu w zacienionych kraterach polarnych, jest związany w osadach w glebie księżycowej i skałach pochodzenia wulkanicznego. Jednak nadal nie ma pewności co do ilości i pochodzenia wody na Księżycu.

Źródło obrazu: Pixabay

Skąd pochodzi woda na Księżycu?

Najpopularniejsza obecnie teoria mówi, że naładowany dodatnio Jony wodoru, zasilany przez Wiatr słonecznybombardują powierzchnię Księżyca i spontanicznie reagują z utlenionymi minerałami w regolicie, tworząc grupy hydroksylowe (OH-). W konsekwencji promieniowanie z bombardowania mikrometeorytem może umrzeć Grupy hydroksylowe w wodzie Konwertuj (H2O). Jednak nowe międzynarodowe badanie sugeruje, że wiatr słoneczny może nie być jedynym źródłem jonów docierających do powierzchni naszego naturalnego satelity. Naukowcy pokazują, że cząsteczki z ziemi mogą „zasiać” wodę na Księżycu. Jeśli spojrzeć na to trochę szerzej, planety mogą być źródłem wody dla swoich satelitów. Woda występuje znacznie częściej w kosmosie, niż początkowo sądzili astronomowie. Został znaleziony na powierzchni Marsa, na księżycach Jowisza, w pierścieniach Saturna, na kometach, asteroidach i na Plutonie. Został również wykryty w chmurach daleko poza naszym Układem Słonecznym. Wcześniej badacze zakładali, że woda dostała się do tych obiektów podczas formowania się Układu Słonecznego. Teraz zdobywamy coraz więcej dowodów na to, że woda w kosmosie jest znacznie bardziej dynamiczna.

Wpływ magnetosfery Ziemi

,de Wiatr słoneczny pozostaje prawdopodobnym źródłem wody na powierzchni Księżyca. Jednak modele komputerowe opracowane przez naukowców sugerują, że nawet połowa wody z tego źródła powinna wyparować podczas pełni księżyca, gdy srebrna kula znajduje się pod wpływem Magnetosfera ziemia stoi. Zaskakujące jest, że niedawna analiza Karty hydroksylowe powierzchnia Księżyca utworzona przez Moon Mineralogy Mapper na satelicie Chandrayaan-1 zapewnia, że ​​woda na powierzchni Księżyca nie zniknie w czasie, gdy jest wystawiony na działanie magnetosfery Ziemi. Wcześniej naukowcy uważali, że pole magnetyczne Ziemi uniemożliwia wiatrowi słonecznemu dotarcie do Księżyca, powodując, że woda odparowuje szybciej niż została stworzona. Okazuje się jednak, że tak nie jest.

Przez porównywanie Karty hydroksylowe na powierzchni Księżyca przed, w trakcie i po przejściu przez magnetosferę, naukowcy odkryli, że przechodziła przez nią księżycowa woda Prądy jonowe można uzupełniać z magnetosfery, znanej również jako „wiatr ziemski”. Obecność tych ziemskich jonów w pobliżu Księżyca została potwierdzona przez satelitę Kaguya, a satelity THEMIS-ARTEMIS z kolei określiły ich właściwości.

Poprzednie obserwacje satelity Kaguya podczas pełni księżyca ujawniły wysokie stężenia izotopów tlenu, które wydostały się z warstwy ozonowej Ziemi i osadziły na dnie Księżyca, wraz z dużą ilością jonów wodoru. Te połączone przepływy cząstek różnią się zasadniczo od przepływów w wietrze słonecznym. Odkrycie sugeruje, że sama magnetosfera Ziemi jest „Most wodny„które mogłyby uzupełnić wodę na Księżycu.

Przyszłe badania

W badaniu uczestniczył zespół ekspertów w dziedzinie kosmochemii, fizyki kosmosu i geologii planetarnej. Jak się okazało, poprzednie interpretacje naukowców nie uwzględniały wpływu jonów z ziemi i nie badały, jak woda na powierzchni Księżyca zmienia się w czasie. Analiza była szczególnie trudna ze względu na rzadkość podobnych obserwacji i konieczność porównania tych samych warunków na powierzchni Księżyca. Naukowcy są przekonani, że przyszłe badania wiatrów słonecznych i planetarnych mogą ujawnić więcej na temat pochodzenia wody w naszym Układzie Słonecznym. Jednak satelity z pełnym Spektrometry do mapowania wody i Czujniki cząstek na orbicie i na powierzchni Księżyca.